Monday 9 June 2014

উন্মুক্ত চিন্তা:ক





চিনাকী চহৰৰ চিনাকি সুবাস
আজি নাই ।
কি আছে ?
সকলোৱেইটো সলনি হৈ গল।
ইমান সোনকালে
নে সময় বহু হল?

কব ভাল
বিদ্রোহী হৈ যাম
হাতত বন্দুক লম       
সলনি কৰি দিম দুনিয়া
 সময়ৰ পিছত সকলো অর্থহীন হৈ পৰে
তেনেহলে মনৰ কথা কম নে নকম?

এই যে বকুল,তগৰৰ উপমা পাও
নহলে শৰতৰ আকাশৰ ,আহিনৰ কঁহুৱাৰ
গান আৰু কবিতাত
লিখনিত
সিহঁতক শেষ কত বা দেখিছিলো?
আৰু দেখি উঠি একাত্ম হোৱাৰটো যুগৰো বেছি হল।
আমি বাৰু হৈছিলো একাত্ম কাহানিবা
লৰাটো হব নে তেনে সৌভাগ্য।
তাতোকৈ ডাঙৰ কথা সি বাৰু তাক সৌভাগ্য বুলি মানিবনে?

বস্তুটো বৰ আচহুৱা
কিহৰ বাবে হৈ আছে নাজানো
কিন্তু হব নিশ্চয়
মোৰ কিন্তু সেই একেখন পৃথিৱীতেই থাকিব মন
একেখন পৃথিৱীকেই এৰি যাব মন
কিন্তু নিশ্চিত নির্ঘাত এই পৰিবর্তন।


 
কি বাৰু আহে প্রথমে
সুৰ নে কথা
কি বাৰু  গায় মনত
 সেই পাহৰি যোৱাৰ গানৰ।



অলসতাৰ বাবে এটা দিন
কোনো কৰিবলে নাই
একো ভাবিবলে নাই
হাতত এপিয়লা চাহ, সমুখত অনন্ত দিগন্ত
তাৰ কোলাত টোপনি।
সাৰ পাই কোমল সতেজ ধৰণী।