গ্ৰন্থ উন্মোচন ২০০৯

2009

গ্ৰন্থৰ বতৰ আৰম্ভ হোৱাৰ লগে-লগে লেখক সকলে নিজৰ গ্ৰন্থ সমূহৰ পখা খবৰ পাঠকৰ সমুখত দাঙি ধৰা আৰম্ভ কৰিছে৷ বাতৰি কাকত আৰু ছ’চিয়েল মিডিয়াত গ্ৰন্থ উন্মোচনৰ খবৰো সঘনাই আহিব ধৰিছে৷আৰু তাকে লৈ খৰ্গহস্ত ৰাইজে (trolls) কূচ-কাৱাজ কৰাও আৰম্ভ কৰি দিছে৷ গ্ৰন্থ প্ৰকাশৰ সময়ত মধ্যম বাটৰ লেখক সকলে কি কৰিব লাগে তাক লৈ সদায় বিবুধিত! গ্ৰন্থ এখন প্ৰকাশৰ সময়ত কোনটো পথ ল’ব লাগে সি এটা কষ্টকৰ সিদ্ধান্ত৷

তেনে এক সময়তে ২০০৯ ত প্ৰথম গ্ৰন্থ যাত্ৰা প্ৰকাশৰ সময়ত হোৱা ঘটনাৰাজী মনত পৰি আছে৷

২০০৯ চনত প্ৰথম গ্ৰন্থ যাত্ৰা প্ৰকাশৰ সময়ত কথাতো বন্ধু এজনৰ লগত আলোচনা কৰিছিলোঁ, সি পেচাত চিত্ৰনিৰ্মাতা বিশুদ্ধ সৃষ্টিশীলতাত (purity of art form) ইমানেই সোমাই পৰিল যে সি চিনেমাই বনোৱা বাদ দিলে৷

সি কৈছিল

: চা, তই কিতাপ এখন লিখিলি, ডিজাইন আদি কৰি দিলি, প্ৰিন্ট হৈ ওলাল তাৰ পিছত ই এটা পণ্য হৈ পৰিল ৷ তোৰ কাম তাতে শেষ ৷ কিন্তু যিহেতু একমাত্ৰ তোৰ নামটো তাৰ লগত জৰিত, ঠিক চাবোন তেল সেইবোৰৰ দৰে৷ এতিয়া ই বিক্ৰী কৰাৰ কাৰণে যি কৰিব লগীয়া হয় তই তাক কৰিব লাগিব৷ ইয়াক লৈ কোনো if and but নাই ৷

তাৰ কথাটো পচন্দ নহল, গ্ৰন্থ যদিও পণ্য গ্ৰন্থ গ্ৰন্থই ৷৷৷৷আনহাতে তেতিয়ালৈ মন কৰি অ’হা ইংৰাজী গ্ৰন্থত Book promotion গ্ৰন্থ প্ৰকাশৰ এটা অপৰিহৰ্য্য অঙ্গ! আনহাতে অসমীয়া গ্ৰন্থৰ প্ৰচাৰৰ বাবে গ্ৰন্থ উন্মোচনৰ খবৰ , ৰিভিউ আৰু এতিয়া ছ’চিয়েল মিডিয়াত অকমান হৈ চৈ বাহিৰে আন একো নাই৷

: তই চিনেমা বনালেও তেনে কৰিবি নে?

: সেইকাৰণে তো মই কেতিয়াও নিজৰ চিনেমা নবনাওঁ৷

সিদ্ধান্ততো টান আছিল৷ তথাপিও প্ৰসিদ্ধ গল্পকাৰ দেৱব্ৰত দাসৰ recommendation ত কমল কুমাৰ মেধি আৰু বৰ্ণালী বৰগোহাঞিৰ উদ্যোগত দহটা বছৰৰ গল্পবোৰ প্ৰকাশ হৈ ওলাব সাজু হৈ উঠিল৷ আৰু প্ৰশ্ন হল -গ্ৰন্থ উন্মোচন কেতিয়া আৰু কাৰ দ্বাৰা কৰা হব?

মই গ্ৰন্থ উন্মোচন কাৰবাৰতো লগত অলপ সন্দিহান আছিলোঁ কমল মেধিক জনালো৷

: সেতো কথা নহয়, আপনি বাহিৰোত থাকে, মানুহখিনি আপনাৰ লেখা পহচ্চি যদিও দেখা সাক্ষাত নাই

(মই তাৰে আগৰ চাৰি বছৰৰ পৰা ডেৰাডুন বাসী৷ তাৰ আগতেও চিকিত্সা বিজ্ঞানৰ দুই দশকৰ ছাত্ৰ আছিলোঁ কাৰণে সম বয়সীয়া লেখক সকলৰ লগত চা-চিনাকি নাছিল)

সেই কাৰনে উন্মোচন হবা লাগে , প্ৰেছ ক্লাব বুক কৰিম , নিমকি লাল চাহ খুৱাম , খৰচ বেছি নহয় নহয় ৷

কমল মেধিয়ে আগ্ৰহেৰে বুজাইছিলে ৷

যথা দিনৰ দুদিন মান আগত ডেৰাডুনৰ পৰা চুটি লৈ আহি ওলালোঁ গুৱাহাটী৷

ঠিক আছে কৰা যাওক উন্মোচন ৷ কাক মাতিম ?

দেৱব্ৰত দাস অসমৰ বাহিৰত, আৰু মই এজনেই অগ্ৰজ লেখকক চিনি পাও!

কমলে এজন প্ৰতিস্থিত অগ্ৰজ গল্পকাৰৰ নাম ল’লে ৷ গল্পকাৰ হিচাপে অতি উচ্চস্থৰৰ ৷ একো একোটা গল্প এটা-এটা মাইলৰ খুটি৷

ঠিক আছে ,

কিতাপ চপা আৰু বন্ধা হৈ গল , যাত্ৰা বৰ সুন্দৰকৈ ছপা হৈ ওলাল৷ পাত মেলোততেহে মুৰ ঘুৰাই গল৷ সোপা সোপাই বানান ভুল৷ বানান আৰু হাতৰ আখৰ লৈ মোৰ সমস্যা বহু দিনীয়া ৷ লগৰ মনোৰোগ বিশেষজ্ঞৰ মতে clear cut case of dyslexia ! তাতে ডেৰাডুনত বহি ফাইন প্ৰিন্টত প্ৰুফ চোৱা তোত আসোঁৱাহ ৰৈ গল৷ এটা কপি লৈ গৈ পালো অগ্ৰজ উন্মোচকজনৰ অনুমতি আৰু আমন্ত্ৰণৰ বাবে ৷

বহিব দিলে , গ্ৰন্থখন মেলিয়েই বৰ্ণাশুদ্ধিৰ সমস্যাবোৰ দেখি এটা চিনিকেল হাঁহিৰে সুধিলে

: আ আজিকালি গ্ৰন্থ উন্মোচনো কৰিব লগীয়া হল নেকি? মইতো কেতিয়াও কোনো গ্ৰন্থ উন্মোচন কৰি পোৱা নাই৷

: হয় চাৰ, আপুনি আহিব বুলি বৰ আশা কৰি আছো, অনুমতি দিব বুলি ধৰি লৈছোঁ, পৰহি, প্ৰেছ ক্লাবত, আমন্ত্রণ পত্ৰত নামতো দি চপাব দিওঁনে?

অনুমতি দিলে

দিনতো আহিল , মোৰ সম বয়সীয়া বহু লেখক সাংবাদিকক মই সেইদিনাই প্ৰথম বাৰৰ বাবে লগ পাইছিলোঁ যদিও , যিহেতু প্ৰথম উত্তেজনা আৰু অত্যন্ত ব্যস্ততাৰ বাবে কাৰো লগতেই দীঘলীয়া কথা পতা সম্ভৱ নহ’ল৷ উন্মোচক গল্পকাৰৰ লগতে আন বহু অগ্ৰজজ্যেষ্ঠ যেনে নিৰুপমা বৰগোহাঞি বাইদেউ, কমলেশ্বৰ বৰা দেৱ আদিও এবাৰ মাতোঁতে আগ্ৰহেৰে আহি মৰম আৰু আৰ্শীবাদ দি গল ৷

যাত্ৰাৰ উন্মোচন হল , প্ৰেছৰ বন্ধু সকলে ফটো ল’লে ৷ কেজনমানে (লাল!)চাহ নিমকি বিলাই আছিল আৰু তেতিয়াই উন্মোচকৰ বক্তৃতা আৰম্ভ হল গ্ৰন্থখনৰ প্ৰথম কেইটা মান পৃষ্টাতেই কিমানতা বানান ভুল আছে তাক লৈ তেও ভাষণ আৰম্ভ কৰিলে আৰু কান গৰম হোৱা আৰম্ভ হ’ব ধৰিলে৷ তাৰ পিছত গ্ৰন্থৰ কিয় উন্মোচন হব লাগে তাৰ যুক্তিযুক্ততাক লৈ সন্দেহ প্ৰকাশ কৰি তেওঁৰ কথা আগ বাঢ়িল,

উন্মোচকে এশ শতাংশ সচা কথা কৈছিল৷গ্ৰন্থ এখন নিত্যান্তই যদি ভাল হয় কেতিয়াবা নহয় কেতিয়াবা পঢ়ুৱৈৰ লগত সংযোগ স্থাপন কৰিবই৷তাৰ পৰিপন্থী বহু কথাও সচা ৷

তাৰ পিছত কি কলে কি হল আৰু মনত নাই৷

মিটিং শেষ হল ,বহুজনে উল্লাসিত হৈ হাত মিলালে৷ কিতাপ খনৰ চেহেৰাতোত অভিনৱতা দেখি৷ মই বহুদেৰি ধৰিবই পৰা নাছিলো হলনো কি?

তাৰ পিচত আন এখন গ্ৰন্থ উন্মোচনী আৰম্ভ হল -উন্মোচক শ্ৰী হীৰেন গোহাঁই ডাঙৰীয়া ৷ লেখক-সাংবাদিক সকলে কাষৰ কেন্টখনত চাহ খাই আদ্দা দিব ধৰিলে , ঘৰৰ আৰু চুবুৰীয়া শুভাকাংক্ষী সমূহ গ’লগৈ , মই প্ৰেছ ক্লাবৰ কোণত বহি হিৰেণ গোহাঁইৰ পৰবৰ্তী গ্ৰন্থখনৰ উন্মোচনী ভাষণ শুনিব বহি গলো৷ মানুহবোৰে চাহ খাই শব্দ কৰি আছিল যে মাজে-মাজে তেও কৈ আছিল -ক্ষে মন দি শুনক মন দি শুনক ৷ কিন্তু মন দি শুনিবলৈ মনোযোগ কাইৰোৱেই নাছিল৷

প্ৰথম গ্ৰন্থ #যাত্ৰা

১৯৯৯ ৰ পৰা ২০০৯ লৈ লেখা চুটি গল্প

প্ৰথম প্ৰকাশ :২০০৯ , আখৰ প্ৰকাশ ,গুৱাহাটী

বিদ্ৰ:

পঢ়ুৱৈৰ বহু মৰম পালো যাত্ৰাৰ পৰা, এতিয়াও পাই আছো , আচৰিত ভাবে বানানৰ কথা কোনো নুলিয়ালে ,২০১৬ ত বানান সমূহ শুধৰাই ২য় প্ৰকাশো হল , এতিয়া কিজানি আউট আপ প্ৰিন্ট, তথাপিও আখৰ প্ৰকাশত খবৰ এটা কৰি চাব পাৰে৷

২য় প্ৰকাশ সিংহদ্বাৰৰ উন্মোচন আৰু প্ৰচাৰ প্ৰলভতাৰে কৰিলো , আন দুখন গ্ৰন্থ বিৱৰ্তন আৰু সত্যনুসন্ধান আনুস্থানিকতা নোহোৱাকৈয়ে হল কিন্তু মুল প্ৰশ্নৰ dichotomy একেই হৈ আছে

See insights

31Jyoti Khataniar, Manash Sharma and 29 others

8 Comments

1 Share

Like

Comment

Share

হীৰাক_ৰাজাৰ দেশত মগজ ধুলাই

 

 

লিখা পঢ়া কৰে যি আনাহাৰে মৰে সি-

জনাৰ কোনো শেষ নাই ,জ’নাৰ চেষ্টা বৃথা সেই

 

ৰাজকবিৰ কবিতা মুখে মুখে

ৰজাই মানে “যিমান বেছি জানে সিমান কম মানে!

দেশত কিতাপনো কিয় লাগে ? 

দিয়া জলাই সবকে

 

 

হীৰাক_ৰাজাৰ দেশত :

 

হীৰক ৰজাৰ দেশত বহু হীৰাৰ খনী, ৰজাৰ বহু ধণ , কাৰণ হীৰাৰ খনীৰ পৰা ওলোৱা সকলো হীৰাৰ মালিক তেও, ৰাজ্সভা জ্ঞাণী গুনী সভাসদেৰে ভৰা বিচক্ষণ পৰামৰ্শ দিয়া মন্ত্ৰীগণ , বৈজ্ঞানিক , ৰজাৰ গুন গোৱা কবি আৰু কি নাই

ৰাজসভাত সাধাৰণ প্ৰজাৰ ফৰিয়াদ শুনা নীয়ম আছে কিন্তু সিমান লোক ৰাজসভালৈ সহায় বিচাৰি নাহে

কেতিয়াবা আহে এক খেতিয়ক খেতিয়াকৰ ভৰাল উদঙ , খাজানা মাফ কৰিবলৈ আনুৰোধ জনাব

কেতিয়াবা আহে খনীত কাম কৰা বনুৱাৰ নৰক স্বৰুপ জীবনৰ কথা কবলৈ

ৰজাৰ লগত আছে বিখ্যাত বৈজ্ঞানিক -তাৰ বিশেষ যন্ত্ৰ -তাত সোমালেই হৈ যায় মগজ ধূলাই

আহি আছে হীৰক ৰাজ্যৰ হীৰক জয়ন্তী

বাটৰ কাষৰ গান গোৱা মগনীয়াৰো হৈ যায় #মগজ ধুলাই

 

 

জ্ঞান বিতৰন কৰিবলৈ যোৱা শিক্ষকজন পালাতক – বিচাৰি পালেই তেওৰো হব মগজ ধুলাই

আজিৰ পৃথিৱীত মগজ ধুলাইৰ কাৰখানা বহু আছে কিন্তু  

 

 

 

 

সত্যজিত ৰায়ৰ মোল মই বহু পিছৰ বয়সত বুজিবলৈ ধৰিলো , মানৰ আগতে ,তেওৰ ৰহস্য আৰু শিশু ছবিবোৰৰ মোল আৰু পিছত৷ ২০১৩ৰ পৰা চিনেমা চোৱা হবিটোৰ লগতো সম্পৰ্ক কমিল ৷

এনেকৈ নহব বুলি সময় সুবিধা উলিয়াই আকৌ কেতিয়াবা চিনেমা চোৱা কৰিছো, কাহিনী নে কথকতাৰ কলা (craft) তেনে ধৰণৰ দণ্ড নথকাকৈ , ২মে জন্মদিন বুলি তাকে চালো৷

হীৰক_ৰাজাৰ_দেশে

Belated_Birthay

# Centenary_year 

#Satyajit_Ray

#100_Years_of_Ray

#সত্যজিত ৰায়

 

মাষ্টৰৰ গল্প: জীৱনৰ শিক্ষক সকল আৰু এখন সংকলন

 

হাতত পালেহি -'মাষ্টৰৰ গল্প' (বনলতা প্ৰকাশ)

অসীম চুতীয়া লৈ ধন্যবাদেৰে

শিক্ষক বিষয়ক বহ গল্পকাৰৰ গল্পৰ লগতে আমাৰ গল্প -'পেণ্ডুলাম' (প্ৰথম প্ৰকাশ গল্প বিশেষ, পিছত আমাৰ সংকলন #বিৱৰ্তন ৰো অংশ (প্ৰকাশক :পেপিৰাজ, গুৱাহাটী, বৰ্ণ, পেপিৰাজ আৰু অমাজনত উপলব্ধ)

শিক্ষক সকলে নানা ধৰণে অমাৰ মনৰ উৎসূকতাৰ ফিৰিঙতি জগাই আহিছে

দেৰিকৈ হলেও মা শিক্ষয়ত্ৰী আছিল -গুৱাহাটী অন্ধ বিদ্যালয়ৰ

তেতিয়া এনে বিশেস বিদ্যালয়ৰ বিশেষ শিক্ষা পদ্ধতিৰ নানা সমস্যা ওচৰেৰে দেখিছো, স্কুলখন আধা প্ৰদেশিক আছিল আৰু বাকি ভেঞ্চাৰ , মাই প্ৰথম সম্পুৰ্ণ দৰমাহা কিজানি মই এম ডি দিগ্ৰী পোৱা ৰ পিছতহে কিজানী (মানে মই নিজে শিক্ষক হোৱাৰ পিছত )আৰু তাৰ কিছুদিন পিছতে অৱসৰ গ্ৰহণ কৰিছিল৷

মোৰ জীৱনৰ শিক্ষক সকল

ৰঙিয়াৰ দাতি কাষৰিয়া দ্বাৰকুচি নামৰ গাওত স্কুলত নাম লগোৱাৰ দুদিন পিছতেই গুৱাহাটীলৈ আহিছিলো , তাৰ অৱসৰ প্ৰাপ্ত হেড পণ্ডিত (মুখখন মনত নাই , মাধৱ কলিতা চাৰ?) জনে আহি ঘৰত বোলে কৈছিল - 'লৰা অৰ্টিষ্ট হ'ব'৷

নহলো বাৰু কিন্তু কিজানি কথাসাৰে উৎসাহিত কৰিলে

প্ৰথমিক বিদ্যলয়ত আমাৰ দিনত পিটিএম নামৰ বস্তুবিধ নাছিল বাৰু , কিন্তু যি মুলা বাঢ়ে--- মোৰ প্ৰতিভাৰ ট্ৰেইটবোৰ (কলিবোৰ!) দেখি তাৰ আতাইতকৈ বিখ্যাত চাৰ হাবিদ তালুকদাৰ (ৰাজধানী প্ৰাক প্ৰাথমিক বিদ্যালয়,দিশপুৰ এতিয়া তাত স্কুলখন নাই) দুবাৰ মান মাক বিদ্যলয়লৈ মাতি পঠিয়াব লগা হৈছিল৷ ( তাৰ পিছত ঘৰত দুদিনিয়া কাৰ্য্যসূচীৰে পিঠিত ঔ পৰাতো মনত ভালকৈয়েই আছে)

তাৰ পিছত উচ্চতৰ মাধ্যমিক (গোপাল বড়ো বিদ্যালয় , গনেশগুৰি): তাৰ প্ৰায় প্ৰতিজন শিক্ষকৰে লগত নানা স্মৃতি আছে৷ স্বৰ্গীয়াৰী চাৰ, টুনি ,মন্দিৰা বাইদেউ, আদি

তাৰ ভিতৰত অধৰ পাঠক চাৰৰ জ্যামিতি বুজোৱাত ব্যবহাৰ কৰা দীঘল বেট(ৰ কোব) আৰু ধুতি পৰিহিত মানুহজনৰ চাইকেলেৰে অহাযোৱা কৰা দৃশ্য, কবিন দাস চাৰৰ ধেমেলীয়া কথা মনত আছে৷

হাইস্কুলত স্বভাৱৰ মূলাদালো ভালকৈয়েই বাঢ়িছিল যেন পাও৷ লৰাৰ মতিগতি দেখি -সবিতা গোহাই বাইদেউ এবাৰ একাৰসৰীয়াকৈ মাতি বহু কথা বুজোৱা মনত আছে ৷

কিন্তু স্কুলৰ ত্ৰাস- মায়াৰানী কাকতি বাইদেউৰ কথা বিশেষ ভাবে উল্লেখ কৰিব লাগিব -সৰহ সংখ্যক সহপাঠীৰ দৰেই বাইদেউৰ চৰ কেইতা বৰ বিশেষ আছিল৷ হঠাত কৰবাৰ পৰা আহি পৰে - গোটেই শ্ৰেণীত কাহ পৰি জীন যোৱা অবস্থা আৰু তাৰ পিচত দুই চেকেণ্ড মান আন্ধাৰৰ আঁৰত তৰা কেইতামান ওলাই আহে ৷৷ মোৰ লগত বাইদেউৰ সম্পৰকতো আৰু গভীৰ আছিল গোপাল বড়োতো পিটিএম নামৰ বস্তুতো নথকাকৈয়ে এবাৰ মাক মাতি আনি মোৰ গুণানুকীৰ্তন কৰা হৈছিল৷ আৰু স্কুল এৰা সময়ত গম নপোৱাকৈয়েই মই বিদ্যালয়ৰ ছাত্ৰ সন্থা আৰু মায়াৰানী বাইদেউৰ মাজৰ এটা খেলিমেলী সোমাই পৰিৰিছিলো৷ স্কুলৰ দিন শেষ- মেত্ৰিকৰ দুদিনমান আগতে শুনিলো বিদ্যলয়ৰ নেতা কিছুমানে বাইদেউৰ বিৰুদ্ধে ধৰ্ণা দিছে , পিছত গম পালো ধৰ্ণাৰ আঁৰত ছাত্ৰনেতা আৰু বাইদেউৰ মাজত মোৰ কিবা এটা প্ৰবন্ধ লৈ হোৱা মতালাপৰ বাবে হৈছিল ৷ মই কথাতো সিমান ভাল পোৱা নাছিলো ,কিন্তু কি হল কিয় হল তাৰ ভিতৰতো সোমাব নোৱাৰিলো কাৰণ তাৰ দুদিন মান পিছতে মোৰ হাইস্কুল শিক্ষান্ত পৰীক্ষা হল ৷ পিছতো বাউদেউক লগ ধৰাৰ সাহস নহল,

এতিয়া ভাৱো যে মই মানুহটো কিজানী বাঘৰ আগতেল খোৱা ধৰণৰেই আছিলো ,নহলে ইমানবোৰ ঘটনা হয়নে ?

অবশ্যেই শিক্ষক সকলৰ লগত অকল সংঘৰ্ষই যে হৈছিল তেনে নহয় -অমাক দশম শ্ৰেণীত গনিত পঢ়াইছিল সিং চাৰে (তেও সেইদিনৰ গণিতৰ অতি বিখ্যাত শিক্ষক)৷ মই শ্ৰেণীত দিয়া মনোযোগৰ বাবেই চাৰ বাইদেউ সকলে মোৰ নামতো আন কাৰণতহে উল্লেখ কৰিছিল , কিন্তু এদিন সিং চাৰে সকলোৰে আগত মোৰ নাম ললে "এই ভাস্কৰে জ্যামিতিবোৰ বৰ বেলেগ ধৰণেৰে কৰেহে ইয়াৰ ৰিজাল্ট বৰ ভাল হব লাগে"

মই প্ৰশংসা নিবিছাৰিছিলো,আৰু শ্ৰেণীকোথাত শিশু সুলভ ধেমেলীয়া কামবোৰত অধিক আগ্ৰহৰ বাবে প্ৰশংসাৰ যোগ্যও নাছিলো কিজানি ৷ কিন্তু চাৰে কৰা এই ঘোষনাই মোৰ আত্মবিশ্বাস বঢ়াইছিল৷

মোক লৈ শিক্ষক সকলৰ শংকা পিছত কটন মহাবিদ্যালয় আৰু গুৱাহাটী চিকিৎসা মহাবিদ্যালয়ত নাম লগোৱাৰ পিছত উপশম হোৱাৰ কথা বেছিভাগ চাৰ বাইদেউকে লগ পাওতে গম পাইছিলো যদিও মায়াৰানী বাইদেইক লগ ধৰাৰ সাহস গোটাব পৰা নাছিলো ,বহুদিন, যেতিয়া পিছত সাহস গোটোৱা হল তেতিয়ালৈ বাউদেউ গুৱাহাটী এৰি কলৈ গল গম নাপালো৷

তাৰ পিছত কটন মহাবিদ্যালয়ত নাম লগাই মই অসমৰ আটাইতকৈ চোকা লৰা আৰু ইয়াৰ পিছত মই এনে কিছু কাম কৰিম যে -আন সকলো মোৰ আগত ম্লান হৈ ৰব এনে এটা অহং ভাব মনত লব ধৰিছিল৷ সি অতি সোনকালে চূৰমাৰ হল বাৰু৷ কটনত ৰাসায়ন বিজ্ঞানত সত্যেন চৌধুৰী চাৰৰ ব্যক্তিত্ত আৰু পবিত্ৰ বৰগোহাঞি চাৰৰ পদাৰ্থ বিজ্ঞানৰ গভীৰতাই চিন্তাত ভাল প্ৰভাব পেলাব ধৰিলে , পদাৰ্থবিজ্ঞানেতো এনে প্ৰভাবিত কৰিলে যে ভাবিছিলো তাৰ ভিতৰতে সোমাম

কিন্তু সোমালো চিকিৎসা মহাবিদ্যালয়ত

প্ৰায় ১৪ বছৰ মান চিকিৎসা বিজ্ঞানৰ ছাত্ৰই হৈ থাকিলো , তাৰ পিছত চিকিৎসা মহাবিদ্যালয়ত শিক্ষক হৈ সোমালো যদিও গম পালো মই আজীৱন ছাত্ৰই হয়৷ এতিয়া নিজকে শিক্ষক বুলি কব পৰা হোৱাত সমুখৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰী সকলৰ সমস্যা , সিহতৰ লগত থকা জেনেৰশ্বন গেপ , আদি দেখিলে মনত পৰে নিজৰ ছাত্ৰ জীবনৰ কথা , সমস্যাবোৰ কিজানি মই সহজতে ধৰিব পাৰো মোৰ নিজা বিশেষ আভিজ্ঞতা ৰ পৰা ৷

ধিটিঙালি কৰা কেইজনৰ বাবে মই যম পুৰুষ

আজি কালি পাঠদান কৰা পদ্ধতিৰ ব্যাপক পৰিবৰ্তন হৈছে , বেছিভাগ system student centric ,

মানে ছাত্ৰ-ছাত্ৰীয়ে নিৰ্ণায়ণ কৰিব পাৰিব শিক্ষকক ইত্যাদি ইত্যাদি

লগৰ বোৰে গৰ গৰাই উঠে :কিয় হব

মই ভাবো -বালীলৈ যিপাত সূগ্ৰীবলৈও ,,,,,,,

বিদ্ৰ : ফটো তো আপলোদ কৰি শেষ কৰিম বুলি ভাবোতে মনৰ আগৰৰ শিক্ষক সকল আহিব ধৰিলে কি পেডৰ আখৰ বোৰ হৈ , গতিকে বানান কি হব গুৰুত্ত নিদয়াকৈ টাইপকৰি গলো তেখেত সকলৰ স্মৃতিবোৰ

এজন ডাক্তৰৰ কাহিনী

৭০ৰ দশকত আজিৰ দিনতোত (১৬ ফেব্ৰুৱাৰী) ঘটা এটি সাধাৰণ কাহিনী

ছবি- কাহিনীৰ চিকিৎসকজন (ডা বসন্ত ঠাকুৰীয়াৰ )নাতিয়েক প্ৰত্যুষ ঠাকুৰীয়াই ঘৰত সংগ্ৰীহ এখন তৈলচিত্ৰৰ কাথকলমেৰে অংকনৰ প্ৰয়াষ

সেই সময়ত ভাৰতত জৰুৰী কালীন অৱস্থা ছলি আছিল বাবে সম্ভৱত প্ৰচাৰ মাধ্যম বা চৰকাৰী চাকৰিয়াল সকলে ৰাজহুৱাকৈ কি ক’ও নি নক’ও তেনে ভাবত আছিল কিজানি ৷ আনহাতে সেই সময়তে small pox (বৰ-আই) নামৰ ভাইৰাছ বিধ সমূলঞ্চে ধ্বংস কৰাৰ পণ লৈছিল গোতেই পৃথিৱীয়ে মিলি৷ অসমত হাজাৰ-হাজাৰ বাংলাদেশৰ শৰণাৰ্থীয়ে এক অস্বাস্থ্যকৰ পৰিবেশত বাস কৰা বাবে ভাইৰাচটো যাওঁ-যাওঁ কৈও এটা দুটা বৰ-আই আক্ৰান্ত শিশু ওলাই আছিল আৰু আজিৰ দৰেই ক’ৰবাত তেনে এজন ৰোগী ওলালেই প্ৰশাসনৰ ফালৰ পৰা হৈ ছৈ সৃষ্টি হৈছিল আনকি দুদিন মানতেই WHO ৰ ফালৰ পৰা বগা চাহাব আহি অসমৰ পাণ্ডৱ বৰ্জিত স্থললৈ স্থানীয় চিকিৎসকৰ লগত ধাৱমান হৈছিল৷ স্থানীয় চিকিৎসকক সেই সময়ত মানুহে বিশ্বাসো কৰিছিল, সন্মানো কৰিছিল ,আৰু এটা বৃহত্ এলেকাত এজন চিকিৎসকে সসন্মানে সেৱা কৰি গৈছিল৷ তেতিয়া মল, ইংৰাজী মাধ্যম , আদিৰ দৰে মহানগৰীয়া বেমাৰবোৰো নাছিল বাবে মফচলীয়া চহৰবোৰতেই বা সৰু গাঁওবোৰতো চিকিৎসক প্ৰশাসনিক বিষয়া ,অভিযন্তা সকলো হিন মান্যতা নোহোৱাকৈ বাস কৰাতো সাধাৰণ কথা আছিল৷

তেনে এক চহৰ আছিল ৰঙিয়া ,আৰু মই ক’ব খোজা চিকিৎসকজনক সকলোৱে ঠাকুৰীয়া ডাক্তৰ বুলি জানিছিল৷ ৰঙিয়া আৰু দাঁতিকাষৰীয়া (মানে আজিৰ গোতেই মহকুমাতো বুলিবই পাৰি) একমাত্ৰ চিকিৎসক৷ প্ৰাথমিক স্বাস্থ্য কেন্দ্ৰত সময়ত উপস্থিত থকাৰ উপৰিও দিনে ৰাতিয়ে ঘৰৰ দুৱাৰত খতখতায়েই থাকে৷ কেতিয়াবা দুৰ দূৰণিৰ পৰা ডাক্তৰ বাবুক নিব আহে ৰোগী আহিব নোৱাৰে বাবে৷ এম্বুলেঞ্চৰ কথাই নাহে , ৰাস্তা পদুলিও ভাল নহয় ,মানুহে গৰু গাৰী , ৰিক্সা আদিৰে হয় ডাক্তৰৰ ওচৰলৈ আহে নহ’লে ডাক্তৰক মাতি লৈ যায়৷ ডাক্তৰে ঘৰলৈ আহি চেলাইন, বেজী আদি দি ৰোগীক ভাল কৰাতো অসমৰ জনজীৱনৰ ইমানেই সাধাৰণ ঘটনা যে বহু অসমীয়া চলচিত্ৰ কাহিনী ভাগতো তেনে ঘটনা প্ৰায়েই দেখা গৈছিল৷ চোৰ ডকাইতৰ অত ত’ত ভয় আছিল যদিও সেই কথা ঠাকুৰীয়া ডাক্তৰৰ লগত প্ৰযোজ্য নহয় , তেওঁৰ মটৰ চাইকেলৰ শব্দৰ লগত গোটেই চহৰখনেই পৰিচিত৷

ধুক-ধুক শব্দ কৰি দিনে নিশাই তাৰ অবাধ বিচৰণ , কেতিয়াবা-কেতিয়াবা ৰাতি বেলি ওলাই গৈ মানুহজন পিছদিনা দুপৰীয়াহে আহি পায় , সেইবোৰ সাধাৰণ ঘটনা৷

তেনে সময়ৰ ঘটনা -ফাগুন মাহৰ প্ৰথম সপ্তাহ – সদায়ৰ দৰেই সেইদিনা খনো এজন মুমূৰ্ষ ৰোগীক বচাবলৈ ডাক্তৰজনৰ ঘৰলৈ এদল মানুহ আহিল , (দেউতাক?) যাওঁ-যাওঁ অবস্থা যেনে তেনে ঠাকুৰীয়া ডাক্তৰে আহিব লাগে ৷

“ মই আজি যাব নোৱাৰোঁ , মোৰ এই মাত্ৰ লৰা এটা হৈছে , মাক আৰু পুতেকক চাব লাগিব ৷

সেই সময়ত institutional delivery ৰ কথা তেনেকৈ নহৈছিল ৷ তাতে চিকিৎসকৰ ঘৰ,তৃতীয় সন্তান , ঘৰতে এটি পুত্ৰ সন্তানৰ জন্ম হল , আৰু কথাতো লৈ ঘৰখনৰ কোনো সিমান সুখী নহয় কিজানি ৷ আগৰ দুজনো লৰা , গতিকে সকলোৱে এজনী কন্যা সন্তানৰ বাবে বৰ আশা কৰিছিল, গতিকে লৰা হোৱাৰ বাবে সকলোৰে মনতো নিশ্চয়েই বেয়া৷ তাতে ইমান দায়িত্ব, লৰা দুটা ইফাল সিফাল দৌৰ দি আছে ,মাক আৰু নৱজাতক বিচনাত , ঘৰত আন মানুহো কোনো নাই

আনহাতে ৰোগীৰ সম্পৰ্কীয় সকল বহাৰ প’ৰা নুঠে -কিবা এটা কৰি হলেও আহক আৰু ডাক্তৰ বাবু ৷

তেতিয়া ডাক্তৰক লপা-থপা দিয়া কাৰবাৰতো নচলিছিল , আলহী বহি আছে , নৱজাতকে কে কেয়াই কান্দি আছে আৰু আলহী মানে ৰোগীৰ আত্মীয়সকল নুথেহে নুথে

ঠিক আছে বুলি ডাক্তৰজনে চিকিৎসালয়ৰ নাৰ্চ এগৰাকীক অনুৰোধ কৰিলে যে আপুনি মাক আৰু লৰাক কেইঘণ্টামান ছাই দিয়ক আৰু মই ওলাই ৰোগীজন চাই আহোঁ,

ডাক্তৰ চাহাব মটৰচাইকেল লৈ ৰোগীৰ ঘৰলৈ বুলি ওলাল যে ওলালেই -দোভাগ ৰাতিলৈ খা খবৰ নাই ৷

ৰাতি ঘুৰি আহিল -ৰোগীজনৰ কি হল , কোন আছিল সেইবোৰ কালৰ গৰ্ভত নোহোৱা হৈ পৰিল৷ আনকি সেই দিনাখন যে তেনে এটা ঘটনা হৈছিল তাক সকলোৱে পাহৰিলে৷

সময় আগবাঢ়িল – তাৰ কেইবছৰমান পিছতেই ডাক্তৰজন এক দুৰাৰোগ্য ৰোগত ভুগি ঢুকাল, সেয়া এক অন্য কাহিনী ৷

ডাক্তৰজনৰ বিষয়ে এনে বহু কথা এতিয়াও উদ্ঘাটন হৈ থাকে - ৰাইজৰ স্মৃতিপটতৰ পৰা৷ কিন্তু সময় বৰ দ্ৰুত গতিত আগবাঢ়িল ৷ নতুন নতুন ঘটনাৰাজিক মনত ৰাখিবলৈয়েই কিজানি স্মৈতিয়ে পুৰণি বহুকথা পাহৰিলৈ মগজুক প্ৰশিক্ষন দিয়ে, লাহে লাহে পাহৰিব ধৰে পুৰ্বৰ প্ৰতিবেশী, বন্ধু, সহপাঠী ,শিক্ষক আদি বহুতৰে কথা ৷ এই ঘটনাতোও বিস্মৃতিত বিলীন হব খোজোঁতেই ঘটনাতো ঘটাৰ প্ৰায় ৪৫ বছৰ পিচত ঠাকুৰীয়া ডাক্তৰৰ পত্নীয়ে সেইদিনাৰ ৰোগীৰ আত্মীয় সকলক লগ পালে এখন কুটুমৰ বিয়াত৷ চিনাকি পৰিচয় হোৱাত নামৰ আদান প্ৰদান হ’ল আৰু তেওলোকে গম পোৱাত - ঠাকুৰীয়া ডাক্তৰৰ নাম শুনিয়েই তেওঁলোকৰ মুখ উজ্জল হৈ উঠিল

“ঠাকুৰীয়া ডাক্তৰৰ পত্নী ?

তেওঁলোকে সেই ঘটনাতো উনুকিয়ালে ৷ বিয়াৰ ঘৰৰ সকলোকে চিনাকি কৰাই সেই ঘটনাৰ ৰোমন্থন কৰিলে -কেনেকৈ তেও নিজৰ সদ্যোজাত সন্তান এৰি তেওৰ ঘৰৰ মুমূৰ্ষ ৰোগীৰ জীৱন বচাইছিল , তাৰ বাবে তেওঁলোক কৃতজ্ঞতা বাৰে-বাৰে জনালে৷ নিষ্ঠাবান চিকিৎসকজন কম বয়সতে সৰু লৰা তিনিটাক এৰি মৃত্যু হোৱা বাবে দুখ প্ৰকাশ কৰিলে , আলঙে-আলঙে তেওঁলোকে খবৰ ৰাখিছিল যে লৰাকেইজনে কালক্ৰমত নিজৰ ভৰিৰ ওপৰত থিয় দিয়া খবৰতো তেওঁলোকৰ জ্ঞাত যদিও সকলো খবৰ ভালকৈ নাপায়৷ নোপোৱাৰো কথা, দুকুৰি পাচ বছৰ কম সময় নহয় ৷

সেইদিনা জন্ম হোৱা লৰাজনে কি কৰে এতিয়া ? আগ্ৰহেৰে সুধিলে

: সি (ৰাইজৰ বিপুল দাবী মানি ) চিকিৎসকেই হল , এতিয়া পাটনাত কাম কৰে

সেই নৱজাতকজন কোন আছিল ধৰিব পাৰিছেই ছাগে ?

দুইদিনমান আগতহে এই বিশেষ বিবৰণ গম পাই নৱজাতক জন গৌৰাবন্নিতও হল জনালে, আনন্দও লাভ কৰিলে

ৰাজহাঁহৰ গান

ৰাজহাঁহৰ গান 

 

Devabrat Das 

 

লেখকৰ ইষ্টাইলেৰে 

 

 

#Swansong: ট্ৰেইলাৰ:  মাইকেল কেইন অৱসৰ প্ৰাপ্ত হেয়াৰড্ৰেচাৰ, নিজৰ কামলৈ ঘুৰি আহে, কিন্তু চিনেমাখনৰ ট্ৰেইলৰতো গোলাপী ৰঙৰ আখৰ, ফেশ্বন শ্ব’ৰ নিছিনা কাপোৰ আৰু  বিটচকু , প’প সংগীতৰ বেকগ্ৰাউণ্ড স্কৰ!  নাই, চিনেমাখন মোৰ ভাল লগা বিধৰ নহব, মেলিনিয়েল বোৰৰ বাবে বনোৱা-মনলৈ আহিল৷ 

মেলিনিয়েল কিবা বেলেগ প্ৰজাতি নেকি ? নে মই বুঢ়া হলো ?

দুদিন মান আগত বহু বছৰৰ মুৰত লগৰ সৌৰভক লগ পালো -এ ঘন্টাৰ বাবে , মই কলো মোৰ ফ্ৰোজেন চ ল্ডাৰৰ কথা আৰু চুগাৰৰ কথা ,সি কলে তাৰ ভৰিৰ বিষ আৰু ভাগৰ আৰু ঠাণ্ডা  লগা কথা , তাৰপিচত দুয়োজন ঘৰাঘৰি৷ মন কৰিছো সম বয়সৰ বেছিভাগেইকোৱা কৰিছে

‘আগতে যিবোৰ কাম দুঘন্টাত কৰিছিলোঁ আজিকালি সেয়া কৰিবলৈ চাৰি ঘন্টা লগা হৈছে’   

‘খুব ভাগৰ লাগে অজিকালি’৷

কি হৈছে ? মিড লাইফ ক্ৰাইছিছ ??  কবিড ফেটিগ ???

তাকে ভাঙিবলৈ আকৌ চিনেমা চোৱা অভ্যাস কৰিব খুজিছোঁ , ২০১২ মানলৈ চিনেমাৰ পৃথিবীত কি হৈ আছিল খবৰ ৰাখিছিলোঁ৷ তাৰপিচত বাদ পৰিল  যে পৰিলেই৷ কাম বাঢ়িল, সংসাৰ বাঢ়িল, সময় কমিল , চিনেমাৰ ধৰন কৰনো সলনি হৱ ধৰিলে৷   তেনেকৈ তো নহ’ব , সেয়ে বহু দেৰিকৈ হলেও OTT ললো ২০২১ ত ,৷ সময়ৰ লগত যুজী দুখন মান চিনেমা চালো ,তাতেই লগ পাইছিলো  #Swansong নামৰ চিনেমাখনৰ ট্ৰেইলাৰ আৰু এদিন এই কিতাপখন হাতত পৰিল -ৰাজহাঁহৰ গান, 

ৰাজহাঁহৰ গান ?

লেখকে বুজাব খুজিছে -এয়াই শেষ আৰু ,বহুত হল আৰু নোৱাৰোঁ ,এইখন শেষ সংকলন -আৰু এইতো নামৰ গল্পতো মোৰ শেষ গল্প ৷ যেনেকৈ তেণ্ডুলকাৰ আদিৰ দৰে খেলুৱৈয়ে খেলৰ আগতে কৈ দিয়ে যে এইখন মোৰ শেষ আন্তৰাষ্ট্ৰীয় খেল হব তেনে ধৰণৰ কাৰবাৰ৷ কথাতো বৰ এটা ভাল নাপালোঁ ৷

 

গ্ৰন্থখন মেলি আকৌ আচৰিত হোৱাৰ পাল  প্ৰথম পৃষ্ঠাতে লিখা আছিল 

 

ড০ মীনাক্ষী বৰকটকী

ড০ মৃণাল কলিতা 

ডা০ ভাস্কৰ ঠাকুৰীয়ালৈ 

“ৰাজহাঁহৰ গান গ্ৰন্থখন 

এই তিনিজন আপোনজনলৈ চেনেহ, শলাগ আৰু আগ্ৰহেৰে 

-     দেবু দা 

   (দেৱব্ৰত দাস)

মই কিয়? 

বছৰত এটা মান গল্প ওলায় যেতিয়া মোকো গল্পকাৰ বুলিব পাৰি  বাৰু  কিন্তু তাৰ বাহিৰে মই নিজে অনুজীৱ, চেমিনাৰ ,এন্টিবায়টিক, ফাইল আৰু সংসাৰৰ মাজত সাহিত্যৰ জগতৰ ধূমকেতুৰ দৰে মাজে-মাজে হে সোমাব চেষ্টা চালাও৷ হানহাতে গ্ৰন্থখনৰ লেখকে এতিয়া কম লিখে যদিও এতিয়া সন্মানেৰে লোৱা নামবোৰৰ ভিতৰত আহে তেওঁৰ নাম৷ মোতকৈ বহু অগ্ৰজ,  তেনে এজন জনপ্ৰিয়তাৰ শিখৰত থকা গল্পকাৰ দেৱব্ৰত দাসৰ  তথাকথিত শেষ গ্ৰন্থখন মোৰ নামত????  

 

গল্পবোৰ :

 

কিতাপখনৰ গল্পবোৰ হল -গল্প লিখাৰ গল্প , দেৱব্ৰত দাসৰ গল্পবোৰৰ ষ্টাইল  মই শ্যাম বেনগালৰ “সূৰজ কা সাতৱা ঘোৰা” নামৰ চিনেমা খনৰ  দৰে  (১৯৯২) পাও -এটা গল্পৰ ভিতৰত আন এটা গল্প; তাৰ ভিতৰত আন এটা আৰু সকলোকে এজন কথকে লগ লগাই থাকে৷ অভিনেতা ৰজত কাপুৰে অতি সুন্দৰ অভিনয় কৰিছিল তাত৷ সেই সময়ত কাৰোবাৰ লগত গল্পৰ বিষয়ে আলোচনা কৰোঁতে কৈছিল যে হিন্দী লেখক ধৰ্মবীৰ ভাৰতী যাৰ গল্পৰ আধাৰত চিনেমাখন কৰা হৈছিল  গল্পবোৰো দেবু দাৰ গল্পবোৰৰ দৰে ৷ যিহেতু মই হিন্দী সাহিত্য অনুসৰণ নকৰো সেয়ে তাতকৈ সেই বিষয়ে বেছি ক’ব নোৱাৰিম ৷ কিন্তু চিনেমাখনৰ দৰেই গল্পবোৰত গলপকাৰে প্ৰথম পুৰুষতকিছুমান মানুহ লগ পায় , গল্পকাৰ মাথো প্রতক্ষদর্শী -লগত সদাই ধৰ্ম পত্নী , আৰু তাৰ পিছত কাহিনীলৈ সোমাই আহে কিছুমান ইন্টাৰেষ্টিং মানুহ আৰু ইন্টাৰেষ্টিং মানুহবোৰৰ অভিজ্ঞতাৰ পৰাই ওলাই আহে গল্প৷ কেতিয়াবা কোনো ,উকিল ,কেতিয়াবা বন্ধু কিন্তু সূৰজ কা সাতৱা ঘোৰাৰ দৰেই এটা চৰিত্ৰৰ বহু গল্পত প্ৰবেশ ঘটে -সেয়া হল মাণিকদা ৷

মাণিক ৰহমান, আকৰ্ষণীয় ব্যক্তিত্ব ! চিলিমত হোঁপ দি লেখকৰ প্লটবোৰ এনালাইজ কৰে -তাৰপিচত নিজৰ বিশাল অভিজ্ঞতাৰ পৰা যোৰ লগাই গল্পৰ বিভিন্ন টুকুৰাবোৰ৷ লেখকৰ সৃষ্টিৰ মুল প্ৰেৰণা ৷

Writer’s Block? Creative Death? Sabbatical? 

গোটেইকেইটা শব্দই মোৰ চিন্তাৰ প্ৰিয় বিষয় , হযতো বেমাৰ (শব্দ!) তিনিটাৰ কোনতো বেমাৰত  মই নিজে আক্ৰান্ত তাক মই  অনুধাৱন কৰি থাকো৷ অসমৰ লেখা মেলা জগত খনৰ সকলো খবৰ ৰাখিব নোৱাৰোঁ যদিও মূলত কি কি হৈ আছে তাৰ সাৰাংশ জানো৷ তেতিয়াই দুবছৰ মান আগতে অনুভৱ হৈছিল দেবু দাই লেখা কমাইছে বা বাদ দিছে , সেয়ে পৰোক্ষ ভাবে খবৰ লোৱাৰ ভাও ধৰি লেখা মেলাৰ কথা বাহিৰৰ পৰা টুকুৰিয়াই চাইছিলোঁ , 

নাই হে মই বাদ দিছোঁ সেইবিলাক 

ইমান কষ্ট কৰিব নোৱাৰি, 

তাতকৈ চিনেমা চাও নেটফ্লিক্সত ৷

সৌজন্যতাবসত তাৰ পিছত আৰু নোসোধোঁ৷ কিন্তু এই দীঘলীয়া বিৰতিৰ আৰৰ কথা জানিবলৈ তেওৰ আনুমতি সপেক্ষে কথাতোৰ ভিতৰলৈ সোমাব মন আছিল ৷ SKC শেষৰ পিনেও এনে কিছু কথাৰেই মানুহৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰবোৰ দিছিল৷ যোৱা বছৰ  মই নিজে ক্ৰিয়েটিভ ব্লক বন্ধ কৰিবলৈ পডকাষ্ট এটা খুলিলোঁ , তাতে এই বিষয়টো লৈ কথা পাতিম বুলি ঠিৰাঙ কৰিলোঁ , কিন্তু এই কভিড, সেই ব্যক্তিগত কাম,  ৰাতি সাত বজাত ঘৰ আহি পাই একো কৰবিলৈয়েই বল নাথাকে দেখোন  (মিড লাইফ ??) 

সেয়া হৈ নুঠিল ,বা এতিয়ালৈ হোৱাই নাই   

 

ব্যক্তিগত :

২০০৫ মানত ইতি নামৰ এটা শৃঙ্খল দৈনিক জনসাধাৰণৰ ৰবিবাৰৰ পৰিপুৰিকা ইত্যাদিত ওলাইছিল ধাৰাবাহিক ভাবে , সম্পাদক -দিগন্ত ওজা , মানুহে ভাল পাইছিল , তেতিয়াই এদিন দেবুদাৰ ফোন আহিল – ইতি ভাল পোৱা বুলি কলে৷ তেতিয়া মন সাতখন আঠখন হল , চেলিব্ৰিটি ৰাইতাৰে ভাল পোৱা বুলি কৈছে , কি লাগে আৰূ? তাৰপিচত মোৰ প্ৰথম গ্ৰন্থ যাত্ৰাৰ প্ৰকাশৰ বাবেও দেবু দাই আখৰ প্ৰকাশৰ কমল মেধিৰ লগত চিনাকি কৰাই দিছিল ৷  যাত্ৰা সফল হোৱা বুলিয়েই আজি কব পাৰো দ্বিতীয় গ্ৰন্থ সিংহদ্বাৰৰ উন্মোচনতো তেও আহিছিল ৷ মই নিজে দিল্লী , ডেৰাডুন ,মিৰাট দিল্লী, ভাৰতপুৰত পাটনা আদিত তিঘিলঘিলাই ফুৰিছো  দুৰণিত থাকিলেও কেতিয়াবা ভ্ৰমনত লগ পাইছো , লগ ধৰি একেলগে এসাঁজ খাইছিলোঁও , তেনেবোৰ কাৰণত লগত এটা ভাল সম্পৰ্ক নিশ্চয় আছে , কিন্তু তথাকথিত  শেষ  গ্ৰন্থ উচৰ্গা ?? নাই হজম হোৱা নাই 

এটা কথা মই সন্দেহ কৰিছিলোঁ দুটা মান কথাত কিজানি তেওঁৰ স্বাভিমানত আঘাত কৰা নাইতো ?

১৷ দুটামান বিশেষ বটাত তেওঁৰ নাম বহুবাৰ আহি আহি চপা হোৱা নাই (অবশ্যে বটাকেইটাৰ এতিয়া আগৰ সে পবিত্ৰ তা নাই)

২৷ নতুন প্ৰজন্মৰ লেখকক সকলে তেওঁক দিব লগা সন্মান দিয়া নাই নেকি?

 

১ নং সমস্যাতো মোৰ কব লগীয়া নাই, কিন্তু ২নংতোত ক’ৰবাত ময়ো নাইতো ? বৰ্তমান যদিও নিজেই মিড লাইফ ক্ৰাইছিচ নে কত ভুগিছোঁ তাক ভাবি পাৰাপাৰ পোৱা নাই তথাপিও এটা সময় আছিল য’ত মই ভাবিছিলোঁ যে আৰু দুবছৰৰ ভিতৰত মই চয়তান ভগতৰ বিক্ৰি আৰু ৰুশ্বদীয়ে পোৱা কাল্ট ষ্টেতাচ দুয়ুতাৰ অধিকাৰী হ’ম৷ যদিও মনৰ সেই গোপন কথা যাতে কোনো গম নাপায় তাক লৈ অতি (double) সচেতন আছিলো তথাপিও কিজানি ক’ৰবাত ৱিকিলিকৰ দৰে ভিতৰৰ চয়তান বাহিৰেই হৈছিলেই ??

হোৱাৰ সম্ভাৱনা কম বাৰু , কিন্তু মইহে মোৰ গেৰেন্টি দিব পাৰিম, আন মেলিনিয়েলবোৰৰ , সিঁহতৰ কথাবোৰ আমেৰিকান ৰেপাৰবোৰৰ দৰে -তই এটা কবি মই পাচত কম৷

নাজানোঁ ,গল কথা গল আকৌ কভিড আহিল , হস্পিটালত কামেই কাম , লৰা ছোৱালী দুটাকো সময় বৰ কম দিব পাৰোঁ ,তথাপিও মাজে-মাজে মনকে ভিতৰৰ ৰুশ্বদী আৰু চয়তান ভগতৰ ম্যুটেন্টতো জাগিব খোজে ,তেতিয়া কিবা কিবি লেখো 

 

মেটাফৰ  :

 

মাইকেল কেইনৰ swan song নাছালোঁ , কিন্তু  উপহাৰ পোৱা ৰাজহাঁহৰ গান পঢ়িলোঁ, জুকিয়াই ল’লো, সঙকলনখনৰ শেষ গল্প -ৰাজহাঁহৰ গাণ ৰ লগত মনৰ মত নিমিলিল- মণিক ৰহমানৰ মৃত্যু হল, কভিদত! 

তাৰমানে লেখকৰ গল্পৰ প্ৰেৰণা উৎসৰ মৃত্যু হল, মই আৰু নিলিখোঁ ,নেটফ্লিক্স চাই আৰামত বাকিখিনি সময় কটাই দিম৷৷৷

মণিক ৰহমান সচাঁ চৰিত্ৰ নে লেখকৰ কল্পনাৰ ৰজত কাপুৰ সেয়া মই নাজানোঁ৷

যদি সচাঁ চৰিত্ৰ আৰু তেওঁৰ সঁচাকৈয়ে কভিদত মৃত্যু হৈছিল তেনেহ’লে তেওঁৰ নামত এটা গল্প নহয় এখন উপন্যাস লেখিব লাগিছিল

লেখকে তেওঁক বাচি থাকোঁতেই মাৰি পেলালে সেয়া অতি অনৈতিক কথা 

আৰু যদি লেখকে মেটাফৰ হিচাপে তেওঁৰ সৃষ্টি  মনিকদাক মাৰিলে তেনেহ’লে আমি সেই মেটফৰৰ লগত সন্মত নহয় বা তাক বেছি ট্ৰেজিক বুলি মানিম৷

 

Youth :

 

Midlife crisis, কভিড ফেটিগ যিয়েই নোবোলোঁ তাক ভাঙিব লৈয়েই সময় পালে চিনেমাৰ পৃথিবীখন আকৌ ভুমুকি মাৰিব চেষ্টা কৰিলোঁ, এই মেলিনিয়েল বোৰৰ উত্পাতত চিনেমাৰ ভাষাই সলনি হৈ গৈছে, নতুন চিনেমা কেইখনমান চাই আকৌ পুৰণি চিনেমা কিছুমান চাব ধৰিলো, মোৰ আগৰ ফেভাৰিট -পুৱ ইউৰোপৰ Suicidal tendency থকা চিনেমাবোৰৰ পৰা কিন্তু এইবাৰ আঁতৰি থাকিব যত্ন কৰিলোঁ ৷ 

সেয়ে মাইকেল কেইনৰ Youth নামৰ চিনেমাখনত চকু পৰিল , মাইকেইল কেইন -মূল সুতীৰ ভাল ইংৰাজী চিনেমাৰ পাৰ্টেক্ট ইংলিচ জেনটেলমেন, ভাল আভিনেতা ৷

তেৱোঁ বুঢ়া হৈছে বাৰুকৈয়ে , চিনেমাৰ পটভুমি চুইজাৰলেণ্ডৰ হলিডে হোটেল এখন , বহুতো প্ৰাক্তন বিশ্ব বিখ্যাত মানুহে ইয়াত সময় নিৰ্বাহ কৰে -সকলোৱে নিজৰ খ্যাতিৰ সময় অতিক্ৰম কৰিছে – মাৰাডনাৰ দৰে তাৰকাৰ মেদ বহুল বিলাসিতা, চুপাৰহীৰ চৰিত্ৰত আভিনয় কৰি খ্যাতিৰ শিখৰত থকা কিন্তু নিজে সেই কোনো সৃষ্টিশিলতা নথকা চৰিত্ৰটোক ঘিন কৰা এজন অভিনেতা, নিজকে হেতাই পেলোৱা পোৱা এজন চিত্ৰনিৰ্মাতা আৰু মাইকেল কেইন তাত অৱসৰ বিনোদনৰ বাবে আছে ৷ চিনেমাখনত মাইকেল কেইনৰ চৰিত্ৰতো এসময়ত বিখ্যাত সঙ্গীতজ্ঞ আছিল, এতিয়া আবসৰপ্ৰাপ্ত ,

পেৰিচৰ পৰা আত্মজীৱনীৰ বাবে এজেন্ট আহে -ঘুৰাই পঠিয়াই, ঘৈনিয়েকক বহু বছৰ লগ ধৰা নাই আৰু তাৰ বাবে জীয়েকে কুতুৰি থাকে৷ আনকি ৱাকিঙহাম পেলেচৰ পৰা যুবৰাজ চাৰ্লচৰ জন্মদিনত সংগীত পৰিচালনা কৰিবলে অনুৰোধ আহোঁতেও একেই উত্তৰ -not interested due to personal reason …

ৰাণীয়ে পুনৰ অনুৰোধ কৰে সেই একেই  উত্তৰ not interested due to personal reason …

কি personal reason?

পাৰ্চনেল মানে তাক মানুহৰ লগত আলোচনা কৰিব পাৰি নেকি ?

চিনেমাখনত নানা তৰপৰ সৃজনীশীল মানুহৰ creative , block , creative death , passing the golden days আৰু সৃষ্টিৰ তাড়নাৰ ভিতৰত দৰ্শকক লৈ যোৱা হৈছিল 

মাইকেল কেইনে পাইন গছৰ মাজে আহা বতাহ , চকলেটৰ ৰেপাৰৰ শব্দ , পথাৰৰ গাইবোৰৰ গলত বন্ধা ঘন্টাৰ ধ্বণীৰ মাজত সঙ্গীতৰ স্বৰলিপি বিচাৰি অছিল কিন্তু তেও সেই সংগীতৰ জগতলৈ ঘুৰি নোযোৱাতো বদ্ধপৰিকৰ৷

এটা আবেগপূৰ্ণ সময়ত তেও কৈ পেলায় যে তেও ৱাকেঙহাম পালেচত ৰানীৰ আতিথ্যত পৰিবেশন কৰিব নোৱাৰাৰ আৰত আছে তেও পত্নীৰ পতি থকা -ভালপোৱা 

শেষত চিকিৎসকে তেওঁক কয় যে তেওঁৰ কোনো ধৰনৰ বেমাৰ নাই -তেও বয়সত যদি তেওঁৰ সমুখত কিহবাই অপেক্ষা কৰি আছে সেয়া হল যৌৱন৷ চিনেমাখন শেষ হয় মাইকেল কেইনে বৃদ্দাশ্ৰমত শিলৰ দৰে বহি থকা তেওঁৰ পত্নীক লগ ধৰা আৰু তাৰ পিছত ৱাকিঙহাম পেলচত তেওঁৰ বিখ্যাত সংগীত -simple song পৰিবেশন কৰাত৷

 

উপসংহাৰ : 

চিনেমাখন চাই উঠি ভবা কথাবোৰ আন এটা ধৰণেৰে বিশ্লেষণ কৰিবলৈ বিচাৰিলোঁ৷ মোৰ সিদ্ধান্ত দুটা ভুল আছে – এটা এই মেলিনিয়েল বোৰৰ প্ৰতি থকা মোৰ ভয় যাৰ বাবে কিজানি মাজে-মাজে ঘৃণাৰো ভাব প্ৰকাশ কৰিছিলোঁ সেয়া শুদ্ধ নহয়৷

কটনত পঢ়ি থাকোঁতে এবাৰ লক্ষধৰ চৌধুৰীৰ ভাষণ এটা উপভোগ কৰাৰ সৌভাজ্ঞ হৈছিল ৷ তেওঁৰ বিখ্যাত উক্তি –“জীৱন জুখিবা বন্ধুৰে চকুপানীৰে “ নহয় ইমানেই খুহুতিয়াকৈ কৈছিল যে হাঁহি-হাঁহি বাগৰি পৰিছিলোঁ-হয়, তেও মোতকৈ বহুগুণে ডেকা ৷ আৰু সৃষ্টিৰ বাবে স্বঘোষিত অৱসৰ সদাই অৱসৰ হব নোৱাৰে৷ চিনেমাখনত সঙ্গীতজ্ঞজনৰ সংগীতৰ পৰা আতৰি থকাৰ আৰত কিবা এটা কাৰণ আছিল তযাপিও তেওৰ ভিতৰৰ  সঙ্গিতজ্ঞজন মৰি যোৱা নাছিল ৷ শেষত তেও বাধা নেওচি পুনৰ যৌবনপ্ৰাপ্তি কৰিলে৷

আৰু প্ৃথমতে দিয়া এই শচীন টেণ্ডুলকাৰৰ উদাহৰণতো ভুল , তাতকৈ ইমৰান খানৰ কথা নাপাতোঁ কিয় - অৱসৰৰ পিছত ৰাষ্ট্ৰপতিৰআনুৰোধত ক্ৰিকেটলৈ ঘুৰি আহিল দেশক বিশ্বকাপ জিকালে ,তাৰপিচত পাকিস্থানক টাটা মেমৰিয়েল দৰে এখন কেন্সাৰ হস্পিটাল দিলে ,তাৰ পিছত ৰাজনীতি ,তাৰ পিছত বিবাহ ৷৷৷৷

জীৱন চলি যাকে নতুন-নতুন ৰূপত 

মণিক দা বাৰু মৰিল, কিন্তু লেখকে ইমাৰান খান বা  youth চিনেমাখনৰ মাইকেল কেইনৰ আন কিবা ধৰনেৰে নতুন ৰাজহাঁহৰ স্বৰলিপি লেখিব নোৱাৰনে ?